Żuławy i Mierzeja. W Dniu Zadusznym przypomnijmy sobie naszych zmarłych, ale w sposób radosny

O tradycji Dnia Zadusznego rozmawiamy z ks. dr hab. Józefem Kożuchowskim, wykładowcą akademickim i proboszczem parafii pw. św. Jadwigi Królowej w Kmiecinie.

Zwyczajowo w Dniu Zadusznym ludzie wspominają bliskich, którzy odeszli z tego świata, a katolicy modlą się za zmarłych, których dusze według ich wiary przebywają w czyśćcu. Czy to „prawidłowe” podejście do tego święta?

Naturalnie, jest to jak najbardziej prawidłowa postawa. Zgodnie z nauką Kościoła w dniu tym nasze modlitwy powinny być gorącym błaganiem Boga, by okazał miłosierdzie duszom będącym w czyśćcu, oczyścił ich ogniem swojej miłości i wprowadził do swojego królestwa. Duszom tym można bowiem pomagać, zanosząc prośby przed tron Boży. Szczególnie ważnym sposobem wstawiania się za nie jest Msza św. , a następnie modlitwa zwana wypominkami oraz odpusty uzyskiwane przez pobożne nawiedzenie cmentarza. Modlitwa w ich intencji jest także wyrazem naszej wiary w obcowanie świętych. Z tego tytułu również te dusze za nas się modlą. Ich modlitwa w naszej intencji jest tym bardziej skuteczna, im goręcej modlimy się za nie, ale naprawdę konsekwentnie, to znaczy pragniemy także, aby prowadziła ona do przemiany naszego serca. Skuteczność nie tylko naszych modlitw za zmarłych, ale również ich modlitw za nas istotnie umniejsza (albo nawet niweczy) nasz grzech. Choćbym miał bardzo świętych rodziców niewiele ich modlitwa za mnie mi pomoże, jeżeli żyję w grzechu i w ogóle nie zamierzam się nawracać. Im większa w nas miłość Boża, tym bardziej stajemy się bliscy sobie wzajemnie i zdolni do okazywania wzajemnej miłości.

Czym różni się święto Wszystkich Świętych od Dnia Zadusznego?

W uroczystość Wszystkich Świętych czcimy prawdziwych przyjaciół Boga, znanych i nieznanych z imienia. Oddajemy cześć tym wszystkim, którzy przeszli przez swoje życie zgodnie z wolą Bożą, dzięki czemu wypełnili swe zadanie życiowe. Z jednej strony byli tacy sami jak my, to znaczy borykający się z różnymi słabościami, a z drugiej lepsi, co sprawiło, że dokonali więcej niż my w czasie swego żywota. W ten sposób stali się dla nas żywą wskazówką jak mamy pokierować swoim losem. Natomiast Dzień Zaduszny zgodnie ze swą nazwą ofiarowujemy za dusze, w tym wypadku potrzebujące naszej pomocy, jakimi są dusze w czyśćcu. Innymi słowy my coś robimy dla nich. Natomiast we Wszystkich Świętych oddajemy chwałę Panu Bogu wraz z tymi, którzy wyprzedzili nas w drodze do nieba. Ponieważ oni tam chwalą Boga.

Jak dobrze przeżyć Dzień Zaduszny?

Myślę, że tak jak zwykle, czyli trzeba pomodlić się za bliskich zmarłych zwłaszcza na Mszy św., odwiedzić w miejscu wiecznego spoczynku - cmentarzu, porozmawiać o nich, obejrzeć jakieś ich zdjęcia. Wszystko to znaczy, że mamy ożywić z nimi więź i głębiej ich sobie przypomnieć, ale w sposób radosny. Nie możemy się więc pogrążać w smutku lub przywoływać złych rzeczy z ich biografii, lecz ucieszyć się tym, że byli razem z nami. Trzeba podziękować Bogu za tych, którzy są po tamtej stronie: rodziców, dziadków, a może braci, sióstr, dzieci i popatrzeć na nich jako dar od Pana Boga dla nas. Można to uczynić spontanicznie w słowach: dziękuję Ci Panie Boże za tak wspaniałego, dobrego, troskliwego człowieka. Nawet jeśli zmarła bliska osoba była uciążliwa to też winniśmy za to okazać wdzięczność. Dzięki temu bowiem wzrasta nasza duchowość i stajemy się bardziej odporni na różnego rodzaju trudności życiowe. Ostatecznie każdy człowiek jest darem. Dzień ten ma być także okazją do refleksji na temat spraw ostatecznych i pomóc zrozumieć jedną z podstawowych prawd wiary, jaką jest świętych obcowanie.